Ik deel dit collectief, wellicht met gevaar voor mijn eigen digitale leven. Omdat er iets gebeurt dat de laatste maanden steeds regelmatiger voorkomt. En ik het om me heen ook steeds vaker zie gebeuren.

Toen ik in 2011 startte met een blog, was dat omdat ik mijn hele leven al verhalen schrijf, maar het delen met een groot publiek veel enger vind. Zoals met alles dat je dierbaar is. Want wat gaan mensen er van vinden? Ik kreeg zelden negatieve reacties. Eigenlijk nooit. Twee keer in twee jaar heb ik een reactie op een verhaal niet toegelaten, maar dat was voornamelijk omdat de reactie langer was dan mijn blog. En een keer omdat iemand een discussie wilde ontketenen, wat ik niet wilde.

De laatste tijd verandert de digitale sfeer merk ik. Niet alleen in berichten die ik krijg, maar ook in wat ik om me heen zie. 

Misschien is het omdat grote groepen mensen zich nu bewuster worden van hun persoonlijke invloed op het collectieve geheel. Dat is mooi! En fantastisch. Is alleen maar om te juichen. Het kan zijn dat mensen daardoor ook mondiger worden en er alles uitgooien dat ze denken. Ze vergeten dat woorden nog steeds woorden zijn. En zinsbouw van woorden kan een zin genadeloos maken. Onomkeerbaar. Kwetsend. Vernietigend zelfs. Wie zegt dat ‘woorden geen pijn doen’ heeft nooit opgelet op het schoolplein vroeger.

En Ja. Het klopt. ‘Als ik communiceer, ben jij vrij om te reageren zoals jij dat wilt.’ Maar als het op míjn facebook-pagina of website is, dan bepaal ik wat ik toelaat. Volgens mijn maatstaven, en mijn wens. Dus verwijder ik soms een tekst. Van mezelf als ik er later anders over denk. Of van een ander als ik ervaar dat er een negatief gekleurde discussie in schuilt. Daar kun je het mee eens zijn of niet.

Mijn vraag aan ons? Zullen we gewoon iets liever zijn? Zullen we allemaal iets langer nadenken voordat we een reactie in de digitale wereld droppen. Dat we niet zomaar ‘klootzak’ of ‘ik maak je dood’ zeggen. Maar dat we het nalezen, of nog even checken op vriendelijkheid. Is het ècht nodig dat je typt wat je typen gaat. Echt? Laten we lief zijn. Al klinkt dat wat zweverig. Laten we gewoon wat liever zijn. Discussiëren doe je maar in de kroeg. Is handiger qua communicatie [scheelt pak ‘em beet zo’n 86%], kun je iemand nog eens een knuffel geven, en is bovendien gezelliger met een biertje erbij.