Ik wil altijd alles het liefst zo snel mogelijk af hebben. Geslaagd uiteraard. Zodra ik het licht zie, het antwoord, het Eureka moment, of de weg naar eeuwig geluk, lijkt er in mij een vuur te ontstaan dat sneller dan het licht transformeert van een waakvlam in een feestelijk kampvuur. Inclusief marshmallows, warme dranken en gitaren. Dat vervolgens natuurlijk doorslaat in een bosbrand, waarna er geen takje hout meer overblijft. Dit klinkt wellicht wat overdreven, en zo ver laat ik het gelukkig ook niet komen. Maar helaas kom ik hiermee dicht bij de essentie van het proces.

” />Dit fenomeen zit heerlijk en gezellig in mijn persoonlijkheid. Ik kon als puber op zaterdagochtend enthousiast bedenken dat ik een kast ging schilderen, verplaatste mezelf met kast en al – en in een outfit waar ’t Schaep met de vijf poten nog een voorbeeld aan kon nemen – naar het grasveld in de tuin. Want schilderen met een zonnetje is een stuk aangenamer toch? Startte fluitend en zingend het project, had na drie uur geen zin meer, en plaatste vervolgens onder luid protest van de familie de half geschilderde kast weer terug in mijn slaapkamer. Met een kast is dit nog te overzien natuurlijk, maar als je een bedrijf opzet wordt dit toch een ander verhaal.

In gedachten – beleving, geef het een woord– heb ik de zolderkamer al vijf jaar lang ingericht als succesvol kantoor, annex meditatieruimte, creatief uitspattingcentrum, dramatherapie bedrijf, logeerkamer en meer natuurlijk. Ik heb mijn balkon gestyled als ware het een tropisch regenwoud. Alle plinten in mijn huis liggen keurig vast gelijmd op de vloer en de oven ruikt altijd naar vers gebakken appeltaart. In werkelijkheid vraag ik me al vijf jaar af waarom mijn huis nog steeds niet het paleis van mijn dromen geworden is. Waar blijven de kabouters?

Daarnaast is mijn carrière vanzelfsprekend in één woord Geweldig. Ik heb al drie bedrijven ontwikkeld en succesvol neergezet, zestien boeken geschreven, vier liedjesprogramma’s gemaakt, en ondertussen ook nog even tussendoor vierentwintig kindertehuizen in Tanzania van onderwijsmaterialen en speelgoed voorzien. Oh ja, en om een jeugdwens nog even in vervulling te laten gaan: Ik heb uiteraard twee seizoenen van Klokhuis gepresenteerd.

Het gaat zo goed met mij. Ik transformeer binnen enkele minuten van waakvlam naar feestvreugde vuren, waai als wervelwind rond, om twee uur later oververmoeid maar voldaan om me heen te kijken. Waarna altijd acuut de verwondering volgt.

We, de omgeving en ik, hebben ons al meerdere malen afgevraagd hoe dit vermakelijke proces te kanaliseren is,  zodat er ook nog eens iets productiefs uit mijn handen kan komen. Dit blijkt een vrij ingewikkelde taak. En sinds ik per 1 januari 2011 besloten heb dat ik alles kan worden wat ik wil, is de situatie tussen toen en nu (lees: 4 januari) er niet beter op geworden. Ik lieg niet als ik zeg dat er de afgelopen drie dagen acht projecten door mijn hoofd geschoten zijn. Waarbij ik van alle acht denk dat ze haalbaar, prachtig en vooral Functioneel zijn voor de Wereld. Vorige week had ik besloten om tijdelijk van twee euro per dag te gaan leven. Dan een boek te schrijven en rijk te worden. Na een gesprek met een lieve vriendin werd het bedrag verhoogd naar vier euro vijftig, dat boek uitgesteld en rijk hoeft natuurlijk ook niet meer. Nu zit ik in de ‘bewustwording’. Op zolder heb ik een cadeaukast gemaakt. Althans, in gedachten. In die kast komen alle spullen die ik niet gebruik maar wel prachtige cadeautjes voor anderen kunnen zijn op onverwachte mooie momenten.

Dan is er ook nog het bovenmenselijke dilemma over wat ik eerst ga doen. Nu de dagen van mij zijn, kan ik de hele dag, elke minuut, iedere seconde zelf kiezen wat ik doe. Wat een vrijheid. En wat een gedoe! Een jongen die ik trainde – die de gevangenis vaker had bezocht dan ik de kapper– en de verleidingen van de straat amper kon weerstaan, vertelde me eens dat hij opgesloten zitten soms miste als hij vrij was. In de gevangenis hoef je namelijk niet zelf te bedenken hoe je dag eruit ziet. Om zeven uur gaat het licht aan. Om tien uur ga je luchten. Om drie uur sporten, en op vrijdagavond kun je om elf uur je tv aanzetten om porno te kijken als je wilt. Heerlijk handig en overzichtelijk. Vooral voor mensen als ik. Waar de waakvlam bij het ervaren van enthousiasme doorslaat naar een bosbrand.

Ondertussen moet ik denken aan John Lennon die  zong: ‘Life is what happens to you while you’re busy making other plans’. Aan die man hebben we ook niks. Ik zoek het antwoord. De kwestie kende ik al. Ik wil de Resultaten zien. Nu succes. Nu terugkijken op hoe gedisciplineerd ik al die mooie projecten afgelopen 2011 toch maar keurig gerealiseerd heb. Nu die tachtig opdrachten binnen hebben zodat ik weer kan spelen. Nu die drie boeken in de winkel zien liggen (of gratis via een pdf. Lijkt me ook mooi). Nu naar Rome zijn gewandeld en heelhuids aangekomen zijn. En nu op een terras zitten en trots zijn op mezelf. Op alle enorm gestructureerde, gecontroleerde, mentale disciplinerende kracht die ik afgelopen 2011 heb laten zien. Dat is wat ik wil. En ik wil het nu. Want het duurt al zolang dat ik nu ook op professioneel gebied eindelijk word, wie ik eigenlijk al heel lang ben. Het duurt al vier hele dagen.

Attitude verandering