Ik heb ruzie met mezelf. Hele erg ruzie. En ik wacht tot het goed komt. Want iets anders helpt toch niet. Gesprekken met mezelf verzanden in oeverloos gezwam. Waarbij alle partijen in mijn hoofd even goed gebekt zijn. Mijn hart doet hier en daar een poging om de boel te sussen. Maar ze wordt door de rest zo hard uitgejoeld dat ze met opwellende tranen stil in een hoekje verdwijnt.

Ik wil wegwandelen. Want dat kan ik goed. Even lucht. Geeft het me. Antwoorden en inzichten geeft het. En als de puzzelstukjes vallen kom ik terug. Meestal. Maar wegwandelen van jezelf is praktisch gezien best onhandig. Het gaat niet zo goed. Dus loop ik rondjes door mijn huis. Van de bank naar het balkon. Van de keuken naar de zolder. Met mijn ziel onder mijn arm. Te klagen op mezelf.

‘Waarom deed ik niet dit?’ en ‘Waarom deed ik niet dat?’. Daar in Bethlehem. Waarom liet ik alles gebeuren. Waarom liet ik me toespreken en geloofde ik wat er werd gezegd. Ik weet toch hoe die dingen werken. Wat trauma doet. Ik heb het honderden keren gezien in Nederland. Maar ik liet het wel gebeuren. En ik zei niets. Misschien was ik moe. Of op van moedeloosheid. Misschien had ik alles overschat. Of onderschat. Geen idee. Ik weet dat ik niet deed wat ik wel had moeten doen. Wat ik vínd dat ik had kunnen doen. Daar in Bethlehem.

Ik voelde me alleen. Met tientallen mensen om me heen, maar dat is geen excuus. Ook als je alleen bent kun je opstaan voor dat waar je in gelooft. Ook als je je eenzaam voelt hoef je niet te vervallen. Ook dan zijn er deuren om doorheen te wandelen. Ik had willen wegwandelen. Ook daar. Voor eventjes. Maar dat ging niet. Er stond een muur om het land.

Ik had willen zingen op straat. Om vrijheid te voelen. Maar het leek onmogelijk. Een zingende vrouw zonder hoofddoek op straat. Wat zouden de mensen denken. En vooral. Wat zouden de soldaten denken. Wat zouden ze doen.

Ik had willen dansen in het cafe. Maar ik durfde niet. Mijn dansen zou verkeerd begrepen kunnen worden. Alles kon verkeerd begrepen worden. Door wie dan ook.

Maar het liefst had ik willen lachen met jou. Vreemdeling in de straat. En samen kleuren op de muur. Tekenen. Stoepkrijten. En schommelen in de speeltuin naast het beton. Het liefst had ik je uitgenodigd. Je overrompeld met plezier. Vol vertrouwen in vandaag. In die ene minuut. Die ene lach.

En dat. Dat heb ik niet gedaan. Want ik was te schijterig. In Bethlehem.