Mijn hele familie kan klussen. Het is zelfs zo erg dat ze in eigen gebouwde huizen wonen. Die niet uit elkaar vallen, maar gewoon blijven staan. Ook als het stormt. En als er iets kapot is, dan fietsen ze op zaterdagochtend naar de bouwmarkt. Kopen daar een onderdeel van het één of ander. Fietsen naar huis. Nemen een kopje koffie. En gaan aan de slag. Om een uur later een tweede kop koffie in te schenken. En te doen alsof er niks gebeurd is. Dat is mijn familie.
Ik vind dit allemaal heel bijzonder. Want, mijn hele familie kan klussen. Behalve ik. Ik ben leuk op een podium. Ik kan ook andere dingen heel goed. Maar klussen kan ik niet. Daar kwamen we pas later achter, toen ik al een tijdje het uit huis was. Tja. Dan valt zo’n hiaat pas op natuurlijk. Ze hadden me nog wel een goed gevulde gereedschapskist mee gegeven. Met spullen uit de bouwmarkt van mijn oom. Maar waren vergeten dat een boormachine bediend wordt door een mens. Door mij in dit geval.
Het heeft een paar jaar gekost voor ik het verschil tussen een hout- en steenboor herkende. En de juiste maat van een plug en schroef inschatten vind ik ook nog steeds erg moeilijk. Soms doe ik net alsof ik alles wel heel goed begrijp. Al is dat vooral op momenten dat ik net bij familie weer een nieuw bouw-fenomeen bewonderd heb. Ik ga dan vlijtig aan de slag. Maar in de Praxis klap ik dicht. Waarom zijn er vijftig soorten kit? En waarom weet ik niet exact of mijn huis uit steen of beton bestaat. En trouwens. Ik dacht dat dat hetzelfde was. Steen en beton. Maar dat blijkt dus niet.
Twee jaar geleden besloot ik er verandering in te brengen. Het was genoeg geweest met mijn gebrekkigheid. En aangezien ik ook geen handige man in huis had, en niet van plan was om daar op te gaan zitten wachten, nam ik het heft in handen. Ik zou mijn hele huis ontleden. Ontrafelen. Opknappen. #Househacking noemde ik het. Een fantastisch idee dat helaas al snel sneuvelde toen ik per ongeluk besloot het land op te gaan ruimen. ‘Ook een soort #Househacking’ grapten vrienden.
2014. Heb ik nog wensen? Ja. Een huis dat precies zo in elkaar zit zoals ik droom. Een huis waarin ik thuis kan komen. Een huis dat vernuftig en handig in elkaar geknutseld is. Waar je blij van wordt. Vooral dat. Ook na tien jaar.
Over drie maanden [een seizoen] moet het klaar zijn. Want zo’n groot huis is het nou ook weer niet. Het is vooral een oud huis. Gebouwd in 1933. En het ligt aan een weg waar de hele dag auto’s, bussen en vrachtwagens over rijden. Dus alles verzakt een beetje. Maar dat is geen probleem. Je mag ook niet teveel van Amsterdam verwachten. Vind ik. Dat is charme. Als alles goed gaat – en ik niet weer per ongeluk een landelijk project start – kunt u de komende maanden getuige zijn van een ware transformatie. Van zowel mijn gebrekkige klus vaardigheden. Als van mijn ge-hackte woning.