Stef Bos zong het, de Tao Te Ching ontdekte het, Poeh beer zei het, en vele denkers volgden: We zijn altijd Onderweg. Onderweg naar een nieuw veld dat we nu nog niet kennen. Na het wandelen naar Santiago, en andere avontuur-tochten, ben ik nu Onderweg om Ondernemer te worden. Gewoon
Ik geloof dat we hier zijn om ons eigen Ding te doen. Wat dat dan ook moge zijn. De één om een partijtje adem-te-halen. De ander om een continent te redden. Een derde om zo mooi gitaar te spelen dat niemand het ooit meer vergeet. Wat het dingetje is, weet je alleen
Op het station staat een stille trein met dichte deuren. In de trein zitten mensen. Wij staan op het perron en kunnen er niet in. Zij kunnen er niet uit. We willen allemaal naar Haarlem. Een treinreis van amper tien minuten. Wat nu dus niet gaat. Want de trein rijdt niet
We staan op de kloveniersburgwal en zoeken een combinatie van de beste koffie met het zonnigste terras. Wat nog behoorlijk ingewikkeld blijkt te zijn. Na het opsommen van twaalf mogelijkheden in een straal van 3km, laten we de terras-vereiste los en houden twee opties over: De Bagels & Beans in de Warmoesstraat
Sinds kort probeer ik mijn vader te overtuigen van de functie die social media kan hebben bij het starten van een bedrijf. We voeren dit gesprek nu een maand of vijf – daarvoor was ik even sceptisch als hij. Misschien is ‘voorzichtig’ een beter woord. Twee jaar geleden kwam ik
Toen ik eind november mijn baan opzegde zonder een nieuwe te hebben, en zonder een helder en gekaderd plan voor ogen te zien, vonden veel mensen me ‘dapper‘. Ikzelf vond het noodzakelijk. Ik was geen seconde bezig met de gevolgen die er aan vast geplakt zaten (drie weken later werd ik behoorlijk ziek,
Onderweg in dit nieuwe ‘levens-avontuur’ zijn er wekelijks nieuwe uitdagingen en ont-moetingen die ik tegen kom. Sommigen ken ik heel goed, anderen zijn volslagen onbekend en vragen om nieuwe manieren. Nieuwe routines, handelingen, interventies en gemak. Ik bouw een nieuw leven op. Langzaam en liefdevol.
Ooit kwam ik er, na heel lang nadenken, achter dat er drie dingen zijn die ik nooit in mijn eentje zou gaan doen. Ik ben een enorme onafhankelijkheids-fan en geloof heilig in autonomie. En al ben ik er over het algemeen van overtuigd dat we elkaar als mens zo nu en dan nodig
Ik zit in college (Sociologie) en we spreken over Elias. Norbert Elias Een socioloog die, met name in Nederland,een aardige voet aan de grond kreeg door zijn theorie over civilisatie. Norbert bekijkt alles vanuit een historische context, plaatst dat dan in zogenoemde ‘figuratie’ (kader/veld), en bespreekt in zijn 1600 pagina dikke
Tijdens alle banen die ik had in het onderwijs en zorg sector, werd er voortdurend geroepen dat de kinderen ‘structuur’ nodig hadden. Structuur was de basis naar succes. Naar de weg van verlichting en overzicht. Ik vroeg dan altijd hoe ‘structuur’ er uit zag, maar dat was een vreemde vraag vonden
‘Wat is toch jouw probleem met Geld?’ vroeg een vriend me laatst. ‘Probleem? Ik een probleem? Met Geld? Ik heb heel vaak geen geld. Ook als ik het wel heb. Dus hoe kan ik een probleem hebben met iets dat er niet is?.
Ik wil altijd alles het liefst zo snel mogelijk af hebben. Geslaagd uiteraard. Zodra ik het licht zie, het antwoord, het Eureka moment, of de weg naar eeuwig geluk, lijkt er in mij een vuur te ontstaan dat sneller dan het licht transformeert van een waakvlam in een feestelijk kampvuur.
Het is de week van ‘Verbinding‘. De eerste week van maart 2011. Honderden mensen dragen bij aan de sociale upgrade van Nederland via 7 Day’s of Inspiration. In de stadsschouwburg van Amsterdam is gisteravond een bijzondere uitzondering gemaakt om voor de mensen van TEDx Amsterdam een livestream verbinding te creeren, zodat we op Hollandse bodem kunnen genieten
Ik waarschuw alvast: Dit wordt een overpeinzing. Zonder gezellige, pasklare oplossing. Zonder Heppy End.
We hebben koekjes en thee. Essentiële ingrediënten voor een geslaagd moment vind ik. Heb ik altijd gevonden, al waren al mijn oud collegae het daar niet altijd mee eens. Bij de ene organisatie werd mijn liefdevolle interventie gedoogd, bij de andere weg gelachen en een derde stond open en probeerde
‘Schrijf je jouw achternaam met drie L-en erin?’, vraagt de aardige man naast me aan tafel. ‘Wat…?’ vraag ik. Oprecht beduusd. Hij kijkt vast verkeerd. Hij kijkt nog eens. En nu van iets dichterbij. Ik kijk ook. Van dichtbij. Oh ja hoor. ‘Het is toch niet waar’, antwoord ik. Maar het is wel waar. Daar staat mijn
De afgelopen weken komt het telkens op mijn pad. In het begin kon ik mijn ogen er voor sluiten. Dan kneep ik ze stevig dicht. Plakte er voor de zekerheid mijn handen ook nog overheen. En ik hoopte dat ik verstopt was. Als een kindje dat midden in de kamer staat en
En toen zei ik Nee. Ik zei gewoon Nee. Ik zei: Nee, dat kan ik bieden. En dat was ontzettend stom. Dat ik dat zei. Het voelde tegendraads, en onnatuurlijk. En vooral heel onaardig. En toch zei ik Nee. Want ik wist dat dat moest. Nee zeggen. Gewoon een keertje
Ergens is het best een beetje gek. Iemand heeft het ooit bedacht. En het slaat eigenlijk nergens op. Maar dat heeft dan weer niemand bedacht. Ik heb het op gezocht. Wie het heeft bedacht. Eerst ontdekte ik dat het een tijdschrift is. In Nederland en België. Over Spiritualiteit. Nou. Dat
Iedereen die wel eens op een podium staat, weet dit al. Iedereen die wel eens een geheim had, weet dit ook. En iedereen die wel eens een geheim van een ander onthulde, is ook op de hoogte. Kortom, waarschijnlijk weten we dit allemaal. En toch vergeten we het weer. Misschien omdat
Het is maandag 10 januari 2011. 11.05 uur. Op de fiets lijkt het alsof ik zweef. Ik heb me leuk aangekleed, vind ik zelf. Ik heb kalm ontbeten, vind ik zelf. Ik ben buitengewoon serieus en volwassen, vind ik zelf. En nu ben ik onderweg.
Mijn eerste factuur is zojuist betaald. Ik staar naar mijn bankrekening. Daar staat het echt. Het duurt even voordat het tot me doordringt. Dat had niet heel veel langer moeten duren.. Eergisteren heb ik nog half huilend bij twee grote mannen, die ik maar een beetje ken, staan vrezen over mijn noodlottige
‘Jij wordt gewoon Dé Hanggroepjongeren Consulent van Nederland!’ zegt de al succesvolle ondernemer tegen me. ‘Wat een slecht idee’ denk ik.
Het is maandagochtend 10.05 uur. Ik sta op een regenachtig station RAI te wachten op een bus. Het is drie dagen nadat ik mijn ontslag aanbood. Zonder een nieuwe baan te hebben. Het was een noodoplossing. Niks dappers aan. Afgelopen weekend ging het als een mantra door hoofd ‘Je hebt je