Iedereen die voor 1990 opgegroeid is, heeft het waarschijnlijk tientallen keren van zijn ouders te horen gekregen. Dat spreekwoord met dat paard. Dat je niet in zijn bek mag kijken. De persoon die dat spreekwoord bedacht heeft, mag wat mij betreft tien keer uitglijden in de hondenpoep. Wat een blamage.
In juli besloot ik om een tijdje op alles ‘Ja’ te zeggen wat me gevraagd werd. Dat tijdje werd drie weken. Natuurlijk zei ik ook wel eens ‘nee’, maar dat was in uitzonderlijke gevallen. Als ik iets echt- echt – echt niet fijn vond. Maar iedere vraag die begon met
Ik ontdekte een blokkade bij mezelf. Zomaar opeens. Ergens in het midden van mijn maag. Een steen die tussen mijn ingewanden door zweeft en niet op het commando van mijn brein weer weg gaat. Heel vervelend zo’n blokkade. Normaal gesproken vloek je er eens tegen, je schudt wat met je
Lieve mensen, Er is geen betere start van dit verhaal, dan te beginnen met de uitleg van het spelletje ‘doorfluistertje’. Al denk ik dat iedere Nederlander het spel wel kent. Het spelletje waarbij iemand een woord of zin in het oor van een ander fluistert. Heel zachtjes. Zodat niemand het
Ik weet niet of het alle Nederlanders gegeven is, maar er is geen Noorderling die we in twijfel hoeven te trekken. Of je nou Grunninger, Drenth of Fries bent. Het zit in je genen, en je hebt het er maar mee te doen. Het ‘wij zullen ons hoofd niet boven
Ik wist dat hij erover zou beginnen. Ik wist het. Al had ik me er niet op voorbereid, want. Je weet het immers nooit. Maar ik wist het. En natuurlijk. Zul je altijd zien. Op een onbevangen moment. Zo eentje waarop ik het niet verwachte kwam de vraag. We zaten
Het toeristische reisgidsje zegt dat de ‘haredim‘ [spreek uit: charediem] sterke waarde hecht aan dikke zwarte kleding. Het boekje zegt ook dat ze weigeren om de Israëlische staat te verdedigen, dus nemen ze geen dienst in het leger. De overheid heeft ze daarom om religieuze redenen hier van vrijgesteld. In
Vrijdag. 12 juli. 2013 na Christus. * 11.00 uur. ‘Toen we de geweerschoten hoorden, rende ik door de kleine straatjes. We schuilden en beden hier. Daar zie je de geweerschoten in het raam. You see?’ We staan in de Katholieke kerk van Beit Jala. Met Antoinette. Wij zwijgen. Antoinette vertelt. Zo
‘Ik heb er even over nagedacht.’ zei hij. Ik zweeg. Want ik wist dat wat er nu ging komen briljant was, of belachelijk. Ik hoopte op het eerste. ‘Ja?’ … Stilte. ‘Het wordt sowieso een Lijdensweg.’ zei hij bedachtzaam. ‘Het maakt niet uit wat je kiest’. Ik zweeg weer. Althans,
Het stond nog geen twintig minuten online. Mijn nieuwe website: ‘Duurzaam Gedrag’ . Een plannetje dat ik vorm wilde geven onder een nieuwe naam. Met producten en een echte prijslijst. Een beetje alsof ik een nieuwe afwasborstel lanceerde. Hupsakee, de wereld in. Een paar bergpassen vol overtuigingen had ik overwonnen, en
We staan voor de deur van haar tijdelijke huis. Al denkt zij anders over de term ’tijdelijk’ en ik over dat van ‘huis’. Het is een drugspand, en zij is dertien. We voeren discussies over waar een ‘huis’ aan dient te voldoen, en zij wint. Een huis moet een dak
Zaterdagochtend op de Noordermarkt. Het is miezerig en nat. Iedereen dringt en probeert de waterplassen op de klinkers te vermijden. Ik sta voor de kraam met nootjes en gedroogde vruchten. Cranberry’s wil ik kopen. Maar het lukt me niet te kiezen tussen de duurdere biologische variant, of de gewoon gezoete
Er verschuift van alles. Altijd en eeuwig. Conjunctuur, heet dat in de economie. Golfbewegingen van op en neer, en weer naar op. En ook al begrijp ik het – ik wou stiekem dat het anders was. Soms zou ik willen dat we mooie momenten als blauwdrukken konden vastleggen in de
En dan is het 1 januari 2013. Wonderlijk hoe zo’n kalender je het gevoel kan geven in een nieuwe wereld beland te zijn. Twee keer in een maand vond ik persoonlijk wat veel. Eerst op de 21ste december met z’n allen verwonderd zijn dat we nog leven. Om dan 10
. . Ik lach naar Kaia en Nara op de stoelen naast me. We zitten op de voorste rij van het kleine zaaltje in het grote conferentie gebouw. Midden in Kathmandu, Nepal. Buiten vult de lucht zich met stof, en rijden er honderden motoren en taxi’s over de onverharde wegen,
Op vrijdag 21 september werd er een persoonlijke droom werkelijkheid. Het was Keep it Clean Day, en ruim 120 gemeenten ruimden in hun eigen omgeving het zwerfafval op. Daarnaast waren er honderden mensen die onderweg van huis naar het werk dat ene verdwaalde cola-blikje opraapten en in de prullenbak gooiden.
‘Je klaagt veel de laatste tijd’, zei iemand tegen me. En als iemand ‘Je klaagt veel’ tegen je zegt. Nou. Dan mag je je even achter je oren gaan krabben. Klagen is prima. Niks mis mee, en kan van een buitengewoon functionele toegevoegde waarde zijn in situaties waar je door
In mijn straat wandelt al weken een mevrouw. Misschien wel maanden. Maar dat is me dan ontgaan. De mevrouw wandelt er iedere dag. Soms in de middag. En soms in de avond. Ze is gekleed in eenvoudige kleren, oogt een jaar of vijftig en ik zie zelden een glimlach rond
‘Wat zou je eigenlijk willen dan?’, vroeg Caroline. Ik lachte. Tja. Wat ik het liefste zou willen was stiekem best duidelijk. Althans. In mijn hart. Maar de twee weken hiervoor had voorzichtigheid zich vermengt met de droom. De voorzichtigheid die door anderen buiten mij gedeeld was. Ze dachten dat ik
Hoe langer ik er over nadacht, des te simpeler dat het werd. Hoe moeilijk kon het zijn? Op een afgesproken tijdstip loop je de deur uit. Met een plastic zak in de hand, en als je wilt een paar handschoenen om je vingers. Vervolgens speur je de straat of het
‘Maar je gaat dus niks meer voor ze doen?’ vroeg een vriendin me laatst. ‘Nee’ zei ik dapper. Helemaal overtuigd was ik daarvan nog niet. Maar soms helpt het om dat stuk maar gewoon te negeren. Om door te gaan met dat waarvan je zeker weet dat het goed is,
Hij ging tegenover me zitten. Met verwachtingsvolle ogen en een brede glimlach. Ik had even daarvoor met zijn vriend gesproken en er waren visitekaartjes uitgewisseld. Nu mocht ik met de compagnon in gesprek. We zaten aan een grote houten tafel. Type: Camping. Onze bankjes gingen wiebelend heen en weer, zoekend
A bit ambitious it is, but after a couple of days in Estonia there is not one of the 150 participants who is still thinking it’s impossible. We do think of blue skies. To clean rivers. And green forests. And the feasibility of the plan. The plan to Clean the World in six months. This
Een tikkeltje ambitieus is het wel, maar na vier dagen in Estland is er geen van de 150 deelnemers meer die daar nog aan denkt. Wel denken we aan blauwe luchten. Aan schone rivieren. En groene bossen. En aan de haalbaarheid van het plan. Het plan om in zes maanden de
‘Als ik naar de overkant van de straat kijk, zie ik best vaak plastic zakjes zwerven’, zegt de meneer aan de telefoon. De meneer is van een landelijke krant, en toen hij belde besloot ik – per ongeluk – om mijn persoonlijke mening te vertellen in plaats van een standaard