Het is maandag 10 januari 2011. 11.05 uur. Op de fiets lijkt het alsof ik zweef. Ik heb me leuk aangekleed, vind ik zelf. Ik heb kalm ontbeten, vind ik zelf. Ik ben buitengewoon serieus en volwassen, vind ik zelf. En nu ben ik onderweg.
Mijn eerste factuur is zojuist betaald. Ik staar naar mijn bankrekening. Daar staat het echt. Het duurt even voordat het tot me doordringt. Dat had niet heel veel langer moeten duren.. Eergisteren heb ik nog half huilend bij twee grote mannen, die ik maar een beetje ken, staan vrezen over mijn noodlottige
‘Jij wordt gewoon Dé Hanggroepjongeren Consulent van Nederland!’ zegt de al succesvolle ondernemer tegen me. ‘Wat een slecht idee’ denk ik.
Het is maandagochtend 10.05 uur. Ik sta op een regenachtig station RAI te wachten op een bus. Het is drie dagen nadat ik mijn ontslag aanbood. Zonder een nieuwe baan te hebben. Het was een noodoplossing. Niks dappers aan. Afgelopen weekend ging het als een mantra door hoofd ‘Je hebt je