‘Ja, en dan…’. ‘En dan gebeurt er…’. ‘En dan daarna…’ We stapelden de inzichten op elkaar. Lotte en ik. Terwijl we op een donker pondje in regen en wind het IJ overstaken. Als een blokkentoren vol kleuren en vormen bouwden we door. Een ratjetoe van associaties en theorieën. Maar wel
Een fijne zondagmiddag. Het regent buiten, binnen geniet ik van de dag. Boekjes, een afwas, veel muziek en lieve mensen aan de telefoon. Zulke dagen mogen er vaak zijn. Rond een uur of 15.00 uur doe ik de computer aan, en al doe ik mijn uiterste best – het lukt
‘We hebben vandaag geschiedenis geschreven’ zei Rabbijn Awraham Soetendorp met kalme woorden. Voor hem stonden ongeveer twintig journalisten die wilden weten hoe onze dag was geweest. Met elke ademhaling leek het alsof er meer rust de ruimte in stroomde. Ik zat aan de zijkant in een rode pluche stoel. Tegenover
Ik heb een droom. Dat elk kind les krijgt van een immens gelukkige leerkracht. Het is een simpele droom, zo op het eerste gezicht. Op het tweede gezicht blijkt het iets ingewikkelder. En toch wil ik dat het waar wordt. Dat ieder kind in Nederland een juf of meester ontmoet
[Dit is deel 1 van een serie. Aan de hand van anekdotes en theorie beschrijf ik de holistische kant van ‘Dragon Dreaming’. Een levensstijl, en een fantastische project methodiek]. De meest gehoorde reactie die ik terug krijg als ik in Nederland over Dragon Dreaming vertel is ‘Weer een nieuw model
Imagine, you’re eight years old and in two weeks it’s your birthday. On the wall in your bedroom hangs a calendar with the number of nights you have to sleep before the day is there. You drew it yourself, with your favorite colors, and your favorite animals and flowers on
In the beginning of June I attended a Dragon Dreaming course. Somewhere in the ‘Middle of Nowhere’ – Somewhere in Slovenia. The hills glanced green soft light by the reflection of the sun, while the leaves and flowers played with the fractions of tiny little starlights. I loved it. I
‘Van onder naar boven. Om ondersteboven van te raken.’ – Annette Dölle. Er is geen koning zonder volk. Maar een volk zonder koning lijkt daarentegen wèl mogelijk te zijn – al kunnen we daar inhoudelijk over debatteren. Pas als er synergie tussen beiden ontstaat, kan er optimaal gecreëerd worden. Om
‘Vang twee blikken in één oogopslag‘ Reflectief Kapitaal is het vermogen om twee blikken te vangen in één oogopslag. Die van jezelf, en van de ander. Vaak verliezen we onszelf, zodra we ons inleven in de ander. Andersom gebeurt dit net zo gemakkelijk. Bij jezelf blijven, in contact met
Ik deel dit collectief, wellicht met gevaar voor mijn eigen digitale leven. Omdat er iets gebeurt dat de laatste maanden steeds regelmatiger voorkomt. En ik het om me heen ook steeds vaker zie gebeuren. Toen ik in 2011 startte met een blog, was dat omdat ik mijn hele leven al
I wanted to be the most beautiful princess on the ball. Dancing with the prince, floating through the golden rooms full of flowers. I thought being an entrepreneur would be romantic. All day long. From the moment I would awake at dawn. Everyday when the sun arise. I would do my
Mijn hele familie kan klussen. Het is zelfs zo erg dat ze in eigen gebouwde huizen wonen. Die niet uit elkaar vallen, maar gewoon blijven staan. Ook als het stormt. En als er iets kapot is, dan fietsen ze op zaterdagochtend naar de bouwmarkt. Kopen daar een onderdeel van het
Misschien heb ik wel helemaal geen recht van spreken. Dat zou zomaar eens kunnen. Telt mijn stem niet mee, omdat ik te weinig ervaring heb. Te weinig ervaring in het ‘reguliere onderwijs’. Want, daar wil ik het met u eens over hebben. Als ik recht van spreken heb. Tenminste.
Het heeft me altijd verbaasd. Altijd. Waarom we wel met elkaar willen juichen, maar we het heel erg moeilijk vinden om er te zijn als het even wat minder gaat. Of als de ander negativiteit over zich heen krijgt. Mogen we dan niet struikelen in ons leven? Soms lijkt het
Het heeft altijd een stukje magie in zich. En daar moet je niet over nadenken. Het liefste niet. Maar dat het werkt, is een feit. Het werkt als een trein. Mits je op de juiste momenten de deur open zet, of ze sluit. In deuren sluiten ben ik ongelofelijk slecht.
Ik weet niet of het alle Nederlanders gegeven is, maar er is geen Noorderling die we in twijfel hoeven te trekken. Of je nou Grunninger, Drenth of Fries bent. Het zit in je genen, en je hebt het er maar mee te doen. Het ‘wij zullen ons hoofd niet boven
Ik wist dat hij erover zou beginnen. Ik wist het. Al had ik me er niet op voorbereid, want. Je weet het immers nooit. Maar ik wist het. En natuurlijk. Zul je altijd zien. Op een onbevangen moment. Zo eentje waarop ik het niet verwachte kwam de vraag. We zaten
Het toeristische reisgidsje zegt dat de ‘haredim‘ [spreek uit: charediem] sterke waarde hecht aan dikke zwarte kleding. Het boekje zegt ook dat ze weigeren om de Israëlische staat te verdedigen, dus nemen ze geen dienst in het leger. De overheid heeft ze daarom om religieuze redenen hier van vrijgesteld. In
Ik heb ruzie met mezelf. Hele erg ruzie. En ik wacht tot het goed komt. Want iets anders helpt toch niet. Gesprekken met mezelf verzanden in oeverloos gezwam. Waarbij alle partijen in mijn hoofd even goed gebekt zijn. Mijn hart doet hier en daar een poging om de boel te
Vrijdag. 12 juli. 2013 na Christus. * 11.00 uur. ‘Toen we de geweerschoten hoorden, rende ik door de kleine straatjes. We schuilden en beden hier. Daar zie je de geweerschoten in het raam. You see?’ We staan in de Katholieke kerk van Beit Jala. Met Antoinette. Wij zwijgen. Antoinette vertelt. Zo
Ik had opeens behoefte aan een Boek. Een eigen Boek. Een Heilig Boek. Een Boek voor mij alleen. Over alles waar ik in geloof. Over Jezus en Mohammed. Over Jahweh, Ganesha en Vishnu. Met psalmen en soetra’s. Met soera’s en shruti’s. Met mijn eigen invalshoek. Over liefde en van die
De mooiste. Allermooiste momenten die ik mee maakte met de Liefdesbriefjes, waren dankzij het A4tje op de lantaarnpaal voor mijn huis. Het anonieme A4tje vol liefde. Zonder mijn naam. Zonder verwijzing. Zonder iets. Gewoon met strookjes ‘liefde’ voor wie het wilde. Vanuit mijn raam keek ik naar beneden als de
. . Ik kan het niet denk ik. Ik kan niet afscheid nemen. Zoals je gedag zegt tegen vrienden die je na een tijdje wel weer ziet. Of zoals je lachend een arm omhoog steekt als je reisgenoten uitzwaait. Want dat zijn ze. Reisgenoten. Vrienden. Wereldburgers. Net als ik.
Zaterdagochtend op de Noordermarkt. Het is miezerig en nat. Iedereen dringt en probeert de waterplassen op de klinkers te vermijden. Ik sta voor de kraam met nootjes en gedroogde vruchten. Cranberry’s wil ik kopen. Maar het lukt me niet te kiezen tussen de duurdere biologische variant, of de gewoon gezoete
Meneer Calvijn heeft het vast heel lief bedoeld. Dat verhaal over nijverheid en vlijt. En er zit natuurlijk best wat in. Dromen is een essentieel begin van elke eerste stap, maar daarna is het ook erg handig als je hard werkt en volhoudt. Als je doorzet op momenten dat het
Drie keer knipperen met mijn ogen. En een vierde keer extra. Dat was Anouk. Daar vooraan in de Vluchtkerk. Met twee gitaristen die zittend op een krukje de eerste akkoorden van een nummer inzetten. Ik keek mijn buurman aan. Die knikte. ‘Ja. Dat is Anouk’. Nu waren we die avond al