Ik ontmoette Emma Stoks in oktober 2017, op het kantoor van adviesbureau Thomas en Charles, waar ze een dag in de week werkte. Ze was toen 17, klaar met het gymnasium, gestopt met het onderwijssysteem en vast besloten om zelf haar ontwikkeling vorm te geven. Met een soort houding van
Afgelopen januari heb ik mezelf stiekem vrij gegeven. Niet zo stiekem dat ik in schizofrene situaties belande, maar stiekem genoeg. 99% kans dat u er zelfs niets van heeft gemerkt. Ik maakte mijn directe uren (sessies en lezingen), had afspraken over lopende projecten, communiceerde als ik er zin in had
‘Als jij de toets slecht maakt, heb ik het niet goed uitgelegd’. Dit zei ik altijd tegen mijn VMBO leerlingen als ze overmatige stress ervoeren voor een toets. ‘Eigenlijk,‘ voegde ik er dan aan toe, ‘doen we die toets voor mij. Om te zien of ik wel goed uit kan
Een jaar of vijftien geleden liep ik ongetraind een 10km in Hoorn, terwijl mijn toenmalige vriend de halve marathon deed. ‘Leek me leuk,’ was mijn reden. ‘Jeugdsentiment’. Ik deed er een uur en tien minuten over, en de loop herinner ik me als de dag van gister. ’s Avonds lag
Introductie In de tweede week van januari 2012 leerde ik de project design methode ‘Dragon Dreaming’ kennen. Ik was die week in Tallinn (Estland) op de internationale conferentie van ‘Let’s Do It’ – een grassroots organisatie van verzamelde landen die een CleanUpDay hadden georganiseerd. In 2012 wilden ze de wereld
‘Als de snel veranderende wereld om je heen iets te snel verandert (en je zelf gezellig mee roetsjt), kun je altijd nog naar Rome‘, dacht ik vorige week. Daar hebben ze stenen die al eeuwen lang op elkaar gestapeld liggen, en niet van plan zijn om daar binnenkort verandering in
Terwijl Nederland zich bezig houdt met de vraag of het instellen van een vrouwenquotum een goed idee is, zit ik in een oefencentrum van Brandweeropleiding Noord Nederland. Op het terrein staan containerwoningen in alle vormen en maten, er liggen spoorrails met treindelen, staat een pompstation en bouwmaterialen. Daar tussendoor rijden
De organisatie- en veranderkundigen buitelen over elkaar heen, social designers en thinkers vullen brown-paper-sessies met geeltjes en stickers, en allemaal om het grote vraagstuk op te lossen: Hoe maken we het publiek domein weer florerend en een veld dat energie geeft aan alle betrokkenen? ‘We’ dat is ons allen. De
In het voorjaar van 2017 belde ik uit nieuwsgierigheid een rondje langs alle vakbonden in ons land. Ik zat toentertijd midden in een veldverkenning met betrekking tot het Nederlandse onderwijslandschap en viel van de ene verbazing in de andere. Zo bleek dat veel invallers op de laatste schooldag voor de
De verzorgingsstaat. Wie is er niet groot mee geworden? Het is het meest politiek geladen woord dat zich in mijn kinderbrein nestelde. Ik vond het een mooi woord. Lief zelfs. Dat er krachtige hervormingen omheen speelden, had ik in de jaren tachtig niet door. Dat er grootse bezuinigingen waren, ook
2019. Ik keek er nog al naar uit, moet ik bekennen. Klaar met het oudejaar – in alle opzichten. Een periode waar allerlei thema’s zich op het scherpst van de snede leken te bevinden; klimatologisch, financiële stromen, machtsverhoudingen en wonderlijke bochten binnen het publiek domein. Het krioelt door elkaar en
Als ‘dividendbelasting’ niet het woord van 2018 wordt, zie ik goede kansen voor het woord ‘innovatie’ om de titel weg te kapen. Innovatie. Innovatie. Innovatie. Innovatie. Eigenlijk gewoon ‘vernieuwen’. Maar waarom we dat woord niet meer gebruiken, weet ik niet. Zouden we er angstig voor zijn? Voor vernieuwen. Is het te
De titel van dit artikel had ook ‘Je mag niet liegen op een podium‘ kunnen zijn. Of ‘Waarom sprekers liegen op een podium?‘ Of ‘Waarom we leugens willen geloven’. Maar ik weet het antwoord niet. Zelfs na het schrijven niet. Dus blijft het bij de vraag. ‘Mag je liegen op
Het ‘Nieuwe’ Werken. Flexwerken. Zelfsturende organisaties. Zelfredzame organisaties. Lokatie-onafhankelijk werken. Tele-werken. Agile werken. Projectmatig werken. Lean werken. Bottom Up Werken. De afgelopen vijftien jaar zagen we, gestuurd door technologische ontwikkelingen, ze allemaal voorbij komen; werkstijlen die de mens gelukkig moesten maken en tegelijk hoog economische rendement voor de organisatie moest
In de regel heb je twee soorten mensen: Mensen die geloven dat er voor alles een antwoord te vinden is en mensen die denken dat niets lukt. Een luchtig gesprekje over de Hollandse weersverwachtingen kan al voldoende zijn om een eerste onderscheid te vinden. En als het nou bij deze twee
Terwijl de wereld zich doorlopend vernieuwt door innovatieve technologieën, verse inzichten en het besef dat we een leven lang leren, probeert het basisonderwijs angstvallig vast te houden aan een systeem dat duidelijke symptomen van versletenheid vertoont. Een systeem dat ten onder dreigt te gaan aan struisvogelpolitiek en doofpotbeleid. Maar niet
Longread: 25 min. Sinds ik een eenmanszaak heb, ben ik opeens miljoenen potentiële tijdelijke-collegae rijker, is de wereld mijn werkplek en zijn werktijden verleden tijd. Dit heeft op veel gebieden levensgeluk gebracht – anders deed ik het natuurlijk niet. Ik gedij bij verandering en heb nu meer ruimte om
Wie langdurige relaties op wil bouwen, doet er goed aan wat principes van sociaal kapitaal te kennen. Sociaal Kapitaal is een begrip uit de jaren zestig van de vorige eeuw, waar verhelderd werd welke elementen bijdragen aan het versterken van (werk)relaties. Mijn ouders (beiden afkomstig uit een ondernemersgezin) moesten de
‘Een antwoord voor een veld komt altijd uit een ander veld’. Ietwat gechargeerd. Oké, enorm gechargeerd. Maar wel een beetje waar. Ik vluchtte in 2006 niet voor niets weg uit het onderwijsveld. De jaren daarna stak ik zo nu en dan wat tenen in het water. Maar dat zwembad er
‘Je bent gek…‘ Ze kijkt me met grote ogen aan en laat een veel betekenende stilte vallen. Alsof in de witjes tussen de woorden het echt antwoord schuilgaat. Wat natuurlijk waar is. De stilte duurt eindeloos. ‘Eh, want..?‘ probeer ik na een tijdje. ‘En dapper.’ zegt ze dan. ‘Ik zie
Ze hadden geen betere naam kunnen bedenken. ‘Hart voor Democratie’: Het collectief dat zich hart maakt voor de duurzaamheid van een referendum in ons politieke landschap. Ja, een mooie taalgrap is het ook. Het hoort ons immers aan het hart te gaan. Rauw en puur. Het hoort ons uit elkaar te trekken
Ik las ergens een feitje dat mensen boven de 35 jaar geen nieuwe muziek meer internaliseren. Ze horen het wel, maar het blijft niet hangen. De onderzoekers hadden er flink wat jaren onderzoek op zitten en volgens mij zijn ze er nog steeds niet uit. Maar vreemd klinkt het niet.
Ik weet niet eens meer wie het was, of op welk moment het me verteld werd. Ik weet alleen nog dat ik het idee aannemelijk vond. En dat ik het toen ben gaan uitproberen: De Rode Pen vervangend voor een Groene Pen. Een aantal andere collegae op de speciale school
In Sillicon Valley gaat een term rond die ik tot voor kort enkel van sprookjeswerelden kende. Al is dat niet helemaal waar, want afgelopen Kerst vond mijn moeder het tijd worden dat we haar maar eens geloofden in de overtuiging: Dat eenhoorns bestaan. U kent dat wel, tussen het rummikubben
Terwijl het halve land zich verzamelde om de Staat van het Onderwijs te duiden, stonden wij in mijn woonkamer. Ik had een ringbandje gedaan om het stuk tekst dat we bespraken. Zo leek het net echt. Maar, zoals bij vrijwel elke boekbespreking verzande de geschreven tekst in een toekomstige taak
Drie jaar nadat het gebeurd was ontving ik een telefoontje. Op het schermpje kon ik direct zien wie het was. Mijn reptielenbrein reageerde zo efficiënt, dat ik onmiddellijk op de rode knop drukte. Weg was de dreiging. Ik ging zitten op een stoel en vroeg me af wat de oorsprong